Project in beeld
Binnenkijken bij …
Ondertussen in ...
Sinds dit jaar hebben we twee nieuwe redacteuren. Als eindredacteur redigeert Margot Limburg alle artikelen en bewaakt ze ons journalistieke profiel. En Merel van Randeraad begon in januari als online redacteur. Zij helpt Blauwe Kamer met de profilering op sociale media en de vernieuwing van de website.
Dat is hard nodig ook. Want om de positie van het papieren blad te versterken, is online zichtbaarheid cruciaal. Daarmee kunnen we onze achterban vergroten, of zoals Merel zegt: onze community. Door de inzet van kanalen als Instagram, Linkedin en Twitter kunnen we bovendien diverse groepen bereiken. Jong en oud, ontwerpers en leden van aanpalende vakgebieden.
Daarbij, in het licht van de ontlezing en de moeilijke positie waarin papieren media zich bevinden, kunnen we met gerichte online campagnes mensen
wijzen op wat we met onze papieren nummers en e-zines te bieden hebben. In ons eerste overleg vroeg Merel om nog eens op te schrijven waarom Blauwe Kamer eigenlijk bestaat. Gelukkig hoefden we over die vraag niet lang over na te denken.
Ten eerste: u bijpraten over actuele ontwikkelingen, projecten en trends. Daarnaast willen we door reflectie en debat de agenda van de vakgebieden stedenbouw en landschapsarchitectuur vormen en aanscherpen. En ten derde u en al uw vakgenoten inspireren met mooie beelden, aansprekende projecten en een aansprekende vormgeving.
Veel leesplezier.
Mark Hendriks, hoofdredacteur
Foto's Ossip van Duivenbode
De onlangs opgeleverde zeesluis in het Noordzeekanaal bij IJmuiden is de grootste ter wereld. Door de sluiskolk van 500 bij 70 meter kunnen enorme cruiseschepen naar Amsterdam varen. Om deze nieuwe sluis een eigen uitstraling te geven, bedachten de ontwerpers van het Rotterdamse bureau een heldere zwart-wit stijl. Door de vormgeving onderscheidt de sluis zich van de andere sluizen in het complex. De landschappelijke inrichting is daarentegen kleurrijk, met kruidenrijke grastaluds – passend bij het duinlandschap in de omgeving. ZUS ontwierp ook het bediengebouw dat als een monoliet boven de sluis uitsteekt.
Project vormgeving en landschappelijke inrichting zeesluis
Locatie IJmuiden
Ontwerper ZUS [Zones Urbaines Sensibles]
I.s.m. BAM-PGGM, VolkerWessels, DIF
Opdrachtgevers Rijkswaterstaat, aannemerscombinatie OpenIJ
Omvang 28 ha
Ontwerp 2016
Realisatie 2017 – 2022
Foto’s Ossip van Duivenbode
VAN DE NVTL
Bomen. Ze zijn belangrijk voor het beeld, de beleving en de zuurstofvoorziening in de stad. Het stadsklimaat wordt voor een groot deel bepaald door de aanwezigheid van bomen. Hoe geven we ze een plek die past bij al deze functies?
In het interactieve webinar Stadsbossen presenteren we het onderzoeksproject ‘Atlas van Boomstad Delft’ en kijken we naar het urban forest door de jaren heen. In break-out rooms praten we over bomen en bossen. Stadsecoloog Diny Tubbing vertelt over de Delftse aanpak.
24 februari 2022, 15.00-17.00 uur
VAN BLAUWE KAMER
Ieder jaar maakt Blauwe Kamer de stand op van het vak. Een onafhankelijke commissie van vakgenoten kiest de beste projecten uit de stedenbouw en landschapsarchitectuur. Wij verwerken dit tot een mooi jaarboek. Ben jij ontwerper of opdrachtgever? En hoort jouw project in het jaarboek? Stuur dan je beste plan, project of studie in voor de editie van 2022.
Niek Roozen Landscape wil bijdragen aan een gezondere wereld. De boodschap is simpel: GROEN. Zowel steden als platteland hebben meer en diverser groen nodig. Echt groen: bomen,
planten en bloemen. Groen voor schone lucht, verkoeling, een comfortabel microklimaat, wateropvang en biodiversiteit. Groen voor een gezonde stad en een vitaal landschap. Investeren
in groen is waardevol voor biodiversiteit, duurzame landbouw, sociale interactie, sport en recreatie; voor het welbevinden van mens, dier en omgeving.
Het bureau ligt gelegen in de Theetuin in de Gemeente Weesp. Deze ‘showtuin’ inspireert niet alleen de medewerkers maar ook de (internationale) delegaties die vaak worden ontvangen.
Naast het groen en de andere kleuren in de tuin is het ook genieten van het dierenrijk, het omringende water of een gezonde lunch bij Bar Blauw. Met natuurlijk afsluitend een groene
wandeling!
Project groene promenade in industriewijk
Locatie Brussel, België
Ontwerper Okra Landschapsarchitecten
I.s.m. BRUT architecture and urban design, Atelier Ruimtelijk Advies, UTIL, HSP, LEA, Driekwart Groen, 21 Solutions, Abesco
Opdrachtgever Brussel Milieu i.s.m. Stad Brussel, gemeente Molenbeek en gemeente Anderlecht
Oppervlakte 1,2 ha
Ontwerp 2021
Foto’s Saskia Vanderstichele
De geplempte loop van het riviertje Kleine Zenne in de Brusselse wijk Heyvaert is nu nog in gebruik als opslagplaats voor de plaatselijke autohandel. Op termijn verandert deze stenige ruimte in een groene promenade, een langgerekt stadspark van één kilometer. Met het ontwerp willen de landschapsarchitecten van het Utrechtse bureau Okra bewoners van de wijk weer in contact brengen met de natuur en het landschap van het riviertje dat hier ooit stroomde. De vormgeving is ‘zacht’ en grillig, met een gevarieerde beplanting. In het plan ook ruimte voor fytoremediatie – waarbij planten giftige stoffen in de ondergrond opruimen – en duurzame drainagesystemen.
LANDSCHAPSONTWERPER EN THEATERMAKER TOM STRUYF WOONT EN WERKT IN ANTWERPEN ÉN IN ROTTERDAM. HIJ IS GEFASCINEERD DOOR WAT ONZE TWEE LANDEN BINDT EN VAN ELKAAR SCHEIDT. IN DEZE VIJFDE AFLEVERING: HET BELANG VAN RUÏNES
De foto’s zijn afkomstig uit het afstudeerproject Tweede Natuur van de Nederlandse landschapsarchitect Hannah Schubert. www.hannahschubert.nl
Ik hobbel op de fiets over de boerenkasseien in het Vlaams-Brabantse dorp waar ik als kind opgroeide. Het is jaren geleden dat ik hier kwam. En hoewel er na al die tijd nog steeds geen fietspad is en de kasseien nog even scheef liggen als toen, ben ik blij dat ze er nog zijn. Ze katapulteren me zo'n dertig jaar terug in de tijd, toen ik hier als klein jongetje stiekem ging rondneuzen in vervallen huizen langs de kant van de weg. De panden waren geteisterd door regen en wind, overwoekerd door vegetatie, vaak bewoond door wilde dieren. Het was er muisstil. Soms stond er nog een bemost bed of fauteuil, of er lag ergens een roestige eetlepel in een la. Ik fantaseerde dan over wie er ooit had gewoond en hoe het er toen uitzag. Ik had de tijd van mijn leven. Een extra troef was dat het altijd een beetje gevaarlijk was, want je kon per ongeluk een verkeerde stap zetten en een lelijke val maken.
Inmiddels woon ik al enkele jaren in Rotterdam, in een land waar weinig ruimte is voor zichtbaar verval. In Nederland schuilt achter elke grasspriet een beheerplan. Welstandscommissies zwaaien tot in de kleinste uithoek de scepter over hoe bouwwerken er wel en niet mogen uitzien. In zo'n ambitieus en proper systeem passen geen ruïnes: ze zijn onhandig, lelijk en gevaarlijk. Ze moeten snel en efficiënt plaatsmaken voor nieuwe projecten die beschreven staan in gedetailleerde bestemmingsplannen.
Terwijl ik weemoedig verder rammel over de krakkemikkige weg uit mijn jeugd realiseer ik me hoe waardevol het is als verandering en vergankelijkheid een actief onderdeel mogen zijn van een omgeving. Natuurlijke processen die de tijd krijgen om langzaam weer hun plek in te nemen in een bouwwerk zijn een verademing. Ze laten ons op een andere, nederige manier naar de dingen kijken: dicht bij ons eigen hobbelige parcours en onze eigen vergankelijke essentie.
Nog geen abonnee, maar wel benieuwd naar de volgende editie?
Kijk hier voor onze abonnementen en aanbiedingen.
Mocht u als Blauwe Kamerabonnee het e-zine niet in uw e-mail ontvangen
dan beschikken wij mogelijk niet over uw juiste e-mailadres.
U kunt uw e-mailadres hier
doorgeven.